Ο δικός μου μαραθώνιος
8 Νοεμβρίου 2015.
Με το ζόρι ανεβαίνω τα σκαλιά για να βρεθώ στις εξέδρες του Παναθηναϊκού σταδίου. Οι τελευταίες χημειοθεραπείες μπορεί να με είχαν καταβάλει σωματικά αλλά σε λίγο θα καμάρωνα με την γυναίκα μου το γιό μας 13 ετών να τερματίζει το πρώτο του «δεκάρι». Tον αγκάλιασα και κατευθυνθήκαμε ξανά στις εξέδρες για να δούμε τον τερματισμό των μαραθωνοδρόμων. Η συγκίνηση συνεχίζει βλέποντας την υπερπροσπάθεια τους. Σίγουρα όλοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και πολλοί έφτασαν ή και ξεπέρασαν τα σωματικά όριά τους. Αυτή την μέρα έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Όχι μόνο να ξεπεράσω και εγώ την αρρώστια μου αλλά να μπω του χρόνου στο στάδιο ως μαραθωνοδρόμος.
Η βόλτα στον πεζόδρομο του Περιστερίου ένα μήνα μετά για τα χριστουγεννιάτικα δώρα με δυσκολεύει. Οι χημειοθεραπείες, τουλάχιστον οι ζόρικες , επιτέλους τέλειωσαν, όμως οι επιπτώσεις τους δρουν σωρευτικά. Είχα δε αρχίσει και τον κύκλο των ακτινοβολιών. Υποσχέθηκα στην οικογένεια να πάμε διακοπές τα Χριστούγεννα που το προηγούμενο καλοκαίρι λόγω των συνθηκών δεν μπορέσαμε να πάμε. Άραγε, θα τα καταφέρω ?
Φαίνεται ότι όταν βλέπεις πόσο εύθραυστη είναι η ζωή τότε μόνο προσπαθείς να την ρουφήξεις και να κάνεις πράξη αυτά που πραγματικά θέλεις και ονειρεύεσαι. Έτσι μετά τη Χριστουγεννιάτικη απόδραση στην Αριδαία, οι Απόκριες του 2016 με βρίσκουν με την κόρη μου στο Λονδίνο. Υπέροχες μα συνάμα κουραστικές βόλτες σε όλα τα μουσεία και τα αξιοθέατα της πόλης, ένα γεμάτο εκπληκτικό τετραήμερο. Είδα και πολλούς να τρέχουν στους δρόμους του Λονδίνου και ιδιαίτερα στο Hyde Park, και θυμήθηκα την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου να τρέξω τον Αυθεντικό. Με την επιστροφή ξεκίνησα και την «προπόνηση», λέμε τώρα. Στην αρχή μου κοβόταν η ανάσα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω παρότι ο ρυθμός ήταν απελπιστικά αργός. Σταδιακά όμως άρχισα να βελτιώνομαι, με ρυθμό πιο αργό από όταν πρωτοξεκίνησα να τρέχω 2-3 χρόνια πριν. Δεν ξέρω αν φταίνε οι θεραπείες ή η κορτιζόνη και τα άλλα φάρμακα που κάθε λίγο παίρνω.
Τέλη Μαίου και εκμεταλλευόμενος ένα επαγγελματικό ταξίδι βρίσκομαι με την γυναίκα μου στην Πράγα. Σιγά σιγά, κατάφερα και τρέχω συνεχόμενα γύρω στα 40 λεπτά!!. Εκπληκτικό το συναίσθημα να τρέχεις ξημερώματα μέσα στο ιστορικό κέντρο της Πράγας και στο πάρκο που βρίσκεται δυτικά και δίπλα στο κάστρο. Το τρέξιμο άρχισε να με γεμίζει και πάλι με χαρά και ευεξία. Δεν ήταν πια μόνο το πείσμα να τα καταφέρω.
Το καλοκαίρι η βελτίωση συνεχίστηκε. Μπήκε το πρόγραμμα προετοιμασίας για τον Μαραθώνιο και τα πρώτα long run. Αρχές Σεπτέμβρη και εκμεταλλεύομαι ένα νέο επαγγελματικό ταξίδι στην Βιέννη με την σύζυγο. Εννοείται ότι το πρόγραμμα έστω και δύσκολα τηρείται κατά γράμμα. Long run 21κ στο Pratter σε ένα τεράστιο καταπράσινο πάρκο γεμάτο καστανιές που νομίζω ότι ήταν το τρέξιμο που ευχαριστήθηκα περισσότερο από όλα όσα έχω κάνει μέχρι τώρα. Αργότερα μέσα στο μήνα θα έκανα επιτέλους και την τελευταία «ελαφριά» χημειοθεραπεία. Οκτώβρης στην καρδιά της προετοιμασίας και ο νυχτερινός ημι-μαραθώνιος Θεσσαλονίκης μπήκε στα πλάνα (2:19)
Και ενώ πίστευα ότι όλα εξελίσσονται ομαλά και παρά το γεγονός ότι οι εξετάσεις μου ήταν καλές και δεν άφηναν υπόνοιες για μετάσταση, η γιατρός μου στο άκουσμα ότι θα τρέξω μαραθώνιο κυριολεκτικά αφήνιασε. Τι για τα αγγεία που έχουν αλλοιωθεί από τις χημειοθεραπείες μου μίλησε, για την ισορροπία στη σύσταση του αίματος, για το συνολικό σοκ που υπέστη το σώμα μου, για την ευαισθησία που έχει η καρδιά μετά από όλα αυτά, το ρίσκο που αναλαμβάνω και ότι δεν πρέπει να ζοριστώ…. και καθώς άκουγα όλα αυτά μου ήρθαν ξαφνικά μπροστά μου όλες εκείνες οι αγωνίες που ένοιωσα κάπου ενάμιση χρόνο πριν: για το τι θα γίνουν τα παιδιά μου αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, αν θα μπορέσω να κρατήσω την δουλεία μου, αν αντέξουμε οικονομικά, αν, αν , αν.
Όμως θυμήθηκα και πως αντιμετώπισα τελικά το όλο θέμα. Θυμήθηκα το πείσμα μου και την απόφασή μου να παλέψω μέχρι τέλους, την αφοσίωσή μου στις οδηγίες των γιατρών και στην κατά γράμμα τήρηση του προγράμματος θεραπειών. Έκλεισα τα μάτια σε όλα τα βότανα και τις εναλλακτικές που υπόσχονταν γρήγορα θαύματα και άμεση θεραπεία. Με αισιοδοξία και χαμόγελο αντιμετώπιζα την κάθε μέρα ξεχωριστά και μάλιστα αποφάσισα να την απολαμβάνω. Ακόμη και στη δουλεία μου σε μια δύσκολη επαγγελματική συγκυρία την καθημερινή δυσκολία την μετέτρεπα σε πρόκληση. Αποφάσισα να μην πιέζω υπερβολικά τα παιδιά μου για διάβασμα, να απολαμβάνω τις Κυριακές και τις μέρες που ήμουν καλά, να ταξιδεύω, να χορεύω και να τρέχω όσο μπορώ. Αποφάσισα να απομακρυνθώ από ότι με πληγώνει, να κλείσω την τηλεόραση, τον υπολογιστή και να κερδίσω όσο περισσότερο χρόνο γίνεται.
Κυριακή 13 Νοέμβρη 2016.
Ξεκινώντας από τον Μαραθώνα έπειτα από 5:39 λεπτά μπαίνω πανευτυχής στο Παναθηναϊκό στάδιο, πιο σοφός, πιο δυνατός, ίσως και πιο ανθρώπινος, στον επίλογο, εύχομαι, αυτού του προσωπικού μου μαραθωνίου.
Θωμάς Αδαμίδης
