33ος Αυθεντικός Μαραθώνιος – (Ο πρώτος μου)
Απίστευτο και όμως αληθινό και πραγματικά, τίποτα ακατόρθωτο (nothing is impossible), όπως και φαίνεται τυπωμένο στην μπλούζα της Μαραθωνίου ομάδας μας, στα αγγλικά ώστε να διαβάζεται διεθνώς, αρκεί να το πιστέψεις και φυσικά να το θέλεις. Η «θέληση, χωρίς όρια» είναι πρωταρχικής σημασίας σε όλη τη ζωή μας.
Όσο λοιπόν πλησιάζει η αγωνιστική μέρα, τόσο το άγχος μεγαλώνει. Ξυπνητήρι λοιπόν στις 5 το πρωί της 8ης Νοέμβρη, μάτι ανοικτό όμως από τις παρά τέταρτο και ξεκίνημα για Μαραθώνα. Μετά τις καλημέρες, την σχετική προθέρμανση, διατάσεις και την ανταλλαγή ευχών με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, 8:50 βρίσκομαι στο προκαθορισμένο block 3 της αφετηρίας. Tο μυαλό μου κενό και το μόνο που θυμάμαι 42.195. Δίνεται η εκκίνηση και όλα κυλούν ομαλά, αν και λίγο γρηγορότερα από τον σχεδιασμό μου.
Πρώτος σταθμός ανεφοδιασμού ο Τύμβος. Μέχρι εκεί νιώθω ξεκούραστος και όμορφα με τόσους δρομείς δεξιά και αριστερά μου, οι περισσότεροι να με προσπερνούν. Μένω σταθερός στο ρυθμό μου. Η πρώτη συναισθηματική φόρτιση έρχεται και με κάνει να βουρκώνω, μετά την συνάντηση με συνάδελφο στο 23ο χλμ, με τον οποίο είχα κανονίσει ραντεβού για την 1η δόση ηλεκτρολυτών. Έχω ακόμα δρόμο, είμαι καλά και συνεχίζω για τον στόχο μου.
Φτάνω Αγ, Παρασκευή με τον ίδιο ρυθμό και δεν έχω σταματήσει πουθενά. 2η συνάντηση για δόση ηλεκτρολυτών από το στήριγμά μου και σύζυγο. Μένει ακόμα ένα 10άρι χλμ, αλλά αντί να αυξάνει ο ρυθμός , ελαττώνεται παρά το θεωρητικά και πρακτικά εύκολο κομμάτι της διαδρομής. Κόσμος δεξιά κι αριστερά χειροκροτεί και παίρνω δύναμη. Βουρκώνω, αλλά το ξεπερνάω γρήγορα και συνεχίζω προσπαθώντας να διατηρώ τον ρυθμό μου. Τα πόδια πονάνε και δεν μπορούν να επιταχύνουν παρά για ελάχιστα μέτρα. Εμμονή και επιμονή για την ολοκλήρωση του στόχου. Τα πόδια εναλλάσσονταν μπρος πίσω μηχανικά, ώσπου πετυχαίνω το ακατόρθωτο ανυπομονώντας να συναντήσω τη σύζυγο και την γραμμή τερματισμού , μονολογώντας «νενικήκαμεν» καθώς μπαίνω στο Καλλιμάρμαρο.
Τα χλμ τελείωσαν έχοντας καταφέρει να τερματίσω σε 5 ώρες, αλλά η κούραση δεν μ’ άφησε να το χαρώ όσο θα ήθελα. Το μετάλλιο όμως μ’ έκανε και τα ξέχασα όλα , αφήνοντας ανεξίτηλη στο μυαλό μου την ημέρα αυτή. Ο Μαραθώνιος είναι αγώνας αξιών , θέλησης, αδιάκοπης προσπάθειας και προσωπικής πειθαρχίας. Το αποτέλεσμα με υποχρεώνει να υποκλιθώ και να ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά, την οικογένειά μου, την προπονήτριά μου, Μαρία Πολύζου, που με δέχτηκε στην Μαραθώνια ομάδα της, βλέποντας σ’ εμένα, το πείσμα μου καθώς και τους συναθλητές και συναθλήτριες που με βοήθησαν με οποιονδήποτε τρόπο.
Αλέξανδρος Κωνσταντίνος Μπονώτης
