Ιάπωνας πρωταθλητής των μεγάλων αποστάσεων, που αυτοκτόνησε, επειδή δεν μπόρεσε να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού (1968), εξαιτίας ενός τραυματισμού.
Ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια (Kokichi Tsuburaya) γεννήθηκε στην πόλη Σουκαγκάβα της επαρχίας Φουκουσίμα στις 13 Μαΐου 1940. Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων ασχολήθηκε με τον στίβο και μετά την περάτωση των σπουδών του το 1958 κατατάχθηκε στον ιαπωνικό στρατό, όπου καλλιέργησε περισσότερο το ταλέντο του στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων. Αναδείχθηκε επανειλημμένα πρωταθλητής Ιαπωνίας στους δρόμους των 5.000 και 10.000 μέτρων, όπου κατείχε και τα σχετικά ρεκόρ.
Η πρώτη μεγάλη πρόκληση στην καριέρα του ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο (10-24 Οκτωβρίου 1964). Ο μικρός το δέμας Ιάπωνας πρωταθλητής (1.63 ύψος, 54 κιλά) προετοιμάστηκε κατάλληλα για να πάρει μέρος στα 10 χιλιόμετρα και στον Μαραθώνιο, όπου ήλπιζε ότι θα νικήσει μέσα στην πατρίδα του για να δώσει μεγάλη χαρά στους συμπατριώτες του.
Στις 14 Οκτωβρίου ο Τσουμπουράγια έκανε καλή εμφάνιση και τερμάτισε 6ος στα 10.000 μέτρα, με επίδοση 28:59.4. Στις 21 Οκτωβρίου πήρε μέρος στον μαραθώνιο, πιστεύοντας, όπως και όλοι οι Ιάπωνες, ότι θα κόψει πρώτος το νήμα. Όμως, λογάριαζε χωρίς τον Αιθίοπα Αμπέμπε Μπικίλα, ο οποίος υπερασπίστηκε το χρυσό της Ρώμης πριν από τέσσερα χρόνια, τερματίζοντας πρώτος και με διαφορά (2:12:11.2). Ο Τσουμπουράγια, εμφανώς καταπονημένος, μπήκε δεύτερος στο στάδιο, με διαφορά 25 μέτρων από τον Άγγλο Μπέιζιλ Χέιτλι (2:16:19.2), ο οποίος τον προσπέρασε εύκολα, αφήνοντάς τον στην τρίτη θέση με επίδοση 2:16:22.8.
Αναμφισβήτητα, η κατάκτηση του χάλκινου ολυμπιακού μεταλλίου είναι μεγάλη επιτυχία για οποιονδήποτε αθλητή. Όχι, όμως, για τον Τσουμπουράγια, που θεώρησε ότι δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και πρόδωσε την εμπιστοσύνη των συμπατριωτών του. Από την επομένη των αγώνων του Τόκιο άρχισε να προπονείται εντατικά, με στόχο το χρυσό στους επόμενους Ολυμπιακούς του Μεξικού το 1968. Τέτοιο ήταν το πείσμα του, που αρνήθηκε την προαγωγή του στον βαθμό του υπολοχαγού.
Όμως, η μοίρα τού έπαιξε άσχημο παιγνίδι. Στα τέλη του 1967 ο Τσουμπουράγια υποβλήθηκε σε εγχείρηση για να διορθωθεί ένα πρόβλημα στη σπονδυλική του στήλη που τον ταλαιπωρούσε. Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Μεξικού ήταν αμφίβολη έως αδύνατη. Ο μικρόσωμος αθλητής έπεσε σε κατάθλιψη και στις 9 Ιανουαρίου του 1968, με ένα ιδιότυπο χαρακίρι, έβαλε τέλος στη ζωή του. Με ένα ξυράφι έκοψε την καρωτίδα του μέσα στο κέντρο φυσικής αγωγής του ιαπωνικού στρατού, όπου διέμενε. Στο σημείωμα που άφησε έγραφε, μεταξύ άλλων: «Δεν μπορώ να τρέξω πια. Παρακαλώ συγχωρέστε με…»
