Είναι νέα, ταλαντούχα, πεισματάρα κι έχει γεννηθεί για να τρέχει. Ο λόγος για την Ζωή Ανδρικοπούλου, η οποία παραχώρησε μία διαφορετική και συνάμα απολαυστική συνέντευξη στο Running Magazine.
Με αφορμή τη συμμετοχή της στο 13ο Διεθνή Μαραθώνιο “Μέγας Αλέξανδρος” μας παραχώρησε μία πολύ “δυνατή συνέντευξη”
Μην το χάσεις : Κατέβασε τη νέα εφαρμογή του Stoiximan αποκλειστικά για δρομείς
Ξεκίνησε να τρέχει από τα 15 της στα Καμένα Βούρλα. Χωρίς γήπεδο και χωρίς υποδομές, αλλά με το πάθος της και την αγάπη για το τρέξιμο αποφάσισε να περάσει στα ΤΕΦΑΑ και να κυνηγήσει το όνειρό της. Οι διακρίσεις και τα μετάλλια δεν άργησαν να έρθουν, με την ίδια να δουλεύει καθημερινά για να πετύχει τους στόχους της.
Όσοι ξέρουν την 22χρονη αθλήτρια των 1.500μ, 3.000 στιπλ και 5.000 δεν θα την ακούσουν ποτέ να παραπονιέται ή να δυσανασχετεί με κάτι. Αντιθέτως, θα την δουν να πεισμώνει μέχρι να τερματίσει στην πρώτη θέση του αγώνα. Του κάθε αγώνα της, είτε προσωπικού, είτε δρομικού.
Αυτή την περίοδο η Ζωή αναρρώνει από έναν σοβαρό τραυματισμό που είχε, αλλά το μυαλό της παραμένει στο ταρτάν. Πριν από λίγο καιρό γύρισε από την Ισπανία που είχε πάει για προπονήσεις και πλέον μετράει αντίστροφά για την επιστροφή της στους αγώνες.
Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε η Ζωή, μας μίλησε για την εμπειρία της στην Κένυα και τον 1,5 μήνα που πέρασε εκεί και που θέλει να επαναλάβει άμεσα, τις προπονήσεις της και τον ρόλο των συμπληρωμάτων στον πρωταθλητισμό, ποιο άθλημα της ταιριάζει περισσότερο, αλλά και τι είναι αυτό που της έχει δώσει το τρέξιμο!
Αναλυτικά η συνέντευξη της Ζωής Ανδρικοπούλου στο Running Magazine :
– Ξεκίνησες το τρέξιμο στα 15. Μέχρι τότε ποια ήταν η Ζωή;
«Ξεκίνησα να παίζω τένις από 5 χρονών έπειτα από παρότρυνση των γονιών μου και συνέχισα μέχρι το Γυμνάσιο. Τότε έμενα στα Καμένα Βούρλα και τα παράτησα επειδή δεν είχα γήπεδο να προπονούμαι, αλλά ούτε και κάποιον προπονητή γιατί είχε πάει στη Γερμανία. Το τρέξιμο μπήκε στη ζωή μου στην πρώτη Λυκείου. Σε όλα τα σχολικά πρωταθλήματα έβγαινα πρώτη κι έπαιρνα την πρόκριση για το Πανελλήνιο Σχολικό Πρωτάθλημα. Κι έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ πιο ενεργά».
– Οπότε δεν υπήρχε μπαμπάς και μαμά που να ασχολούνται με το τρέξιμο.
«Καμία σχέση. Μόνη μου ξεκίνησα σιγά σιγά».
– Γιατί τρέξιμο και όχι βόλεϊ για παράδειγμα;
«Έχω περάσει από πολλά αθλήματα. Μέχρι και σκι στο βουνό, αλλά μου αρέσουν περισσότερο τα ατομικά αθλήματα και τα αγωνίσματα που σχετίζονται με το χρόνο. Δεν υπάρχει κριτής να σε βαθμολογήσει. Το αποτέλεσμα εξαρτάται από εσένα και όχι από την υπόλοιπη ομάδα. Στο τρέξιμο ο μόνος αντίπαλος είναι ο χρόνος».
– Είπες ότι ο μόνος αντίπαλος είναι ο χρόνος; Είναι ένα στοίχημα για σένα ο χρόνος;
«Γενικά δεν κοιτάω τον αντίπαλό μου. Ούτε τα μειονεκτήματά μου και τα πλεονεκτήματα του αντιπάλου. Ο μόνος μου στόχος είναι η βελτίωσή μου, αλλά και του χρόνου μου. Μόνο αυτό με ενδιαφέρει».
– Τι περιλαμβάνουν οι προπονήσεις σου;
«Σίγουρα 2 – 3 φορές την εβδομάδα βάρη. Long run, fartlek, διαλειμματικές 2 φορές την εβδομάδα, κάποιες χαλαρές πρωινές προπονήσεις με ευθείες. Επίσης πολύ σημαντική είναι η αποκατάστασή μου. Μασάζ, κρυοθεραπείες κλπ».
«Η προπονηση δυναμης ειναι το Α και το ω για εναν δρομεα»
– Πόσο σημαντική είναι η προπόνηση δύναμης για έναν δρομέα;
«Πάρα πολύ. Πιστεύω είναι το Α και το Ω. Κάνω τουλάχιστον 2 με 3 φορές την εβδομάδα. Μπαίνω στο γυμναστήριο και βγαίνω μετά από 3 ώρες. Ξεκινάω με ζέσταμα 20 λεπτών στο διάδρομο, συνεχίζω με λάστιχα. Skipping, Medicine Ball, ανέβασμα σε μποκ και κοιλιακούς στη συνέχεια. Συνεχίζω στα μηχανήματα με ασκήσεις για το στήθος, χέρια, δικέφαλους, τρικέφαλους, απαγωγούς, προσαγωγούς και πλάτη.
Η τρίτη φορά στο γυμναστήριο είναι συνήθως πιο χαλαρή. Λίγα βάρη και κοιλιακούς. Αν δεν πάω στο γυμναστήριο θα κάνω αλτικά έξω (σ.σ. εμπόδια κλπ). Στην Ισπανία που είχα πάει μου εξήγησαν ένα αμερικάνικο σύστημα πως μετά από τα βάρη κάνουν ένα χαλαρό πρόγραμμα 10 λεπτών ή 5 των 30’’ διάδρομο ή 3’ στο max».
– Τι ρόλο παίζουν τα συμπληρώματα στο επαγγελματικό επίπεδο;
«Πρώτα απ’ όλα είναι η διατροφή. Αν δεν ακολουθείς μια καλή διατροφή, τότε τα συμπληρώματα δεν μπορούν να σε βοηθήσουν στο έπακρο. Χρειάζεται συνδυασμός και των δύο, αλλά για εμένα τα συμπληρώματα σε επαγγελματικό επίπεδο είναι απαραίτητα.
Παίρνω συμπληρώματα μετά από το γυμναστήριο ή μία δύσκολη προπόνηση και όχι μετά από κάθε προπόνηση. Παίρνω μετά τη διαλειμματική ή μετά από έντονη γυμναστική με βάρη. Μετά την προπόνηση παίρνω την πρωτεΐνη μου και μία μπανάνα. Και το βράδυ μια σαλάτα ή κοτόπουλο είναι εντάξει».
– Τι περιλαμβάνει η διατροφή σου;
«Σίγουρα όσπρια, μία φορά την εβδομάδα ψάρι, κοτόπουλο, μακαρόνια εννοείται (γελια), σαλάτες, φρούτα και το αγαπημένο μου πρωινό φυστικοβούτυρο με μέλι. Λόγω σχολής και υποχρεώσεων, προσέχω τις ποσότητες».
– Το παντζάρι βοηθάει, πιστεύεις, στην απόδοση ενός δρομέα;
«Πιστεύω πως ναι. Όταν είχα πάει στην Κένυα για προετοιμασία είδα τους Κενυάτες να πίνουν το παντζάρι σε χυμό. Βάζουν και λίγο ανανά για να σπάσει η γεύση και είναι απίστευτο. Οι Κενυάτες το θεωρούν Θεού δώρο. Από εκεί το είδα και κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι».
– Ποια είναι η στάση της πολιτείας προς τους νέους αθλητές;
«Γενικά θα μπορούσε να είναι περισσότερη η στήριξη προς τους αθλητές, κάτι που φέρνει κι ένα παράπονο στου περισσότερους».
Η ΚΕΝΥΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ
– Κεφάλαιο Κένυα. Μίλησέ μας γι’ αυτή σου την εμπειρία.
«Είναι εμπειρία ζωής και θα ήθελα να ξαναπάω. Αποκτάς κίνητρο και τρομερές γνώσεις. Για τους Κενυάτες αυτό είναι επιβίωση, είναι το επάγγελμά τους. Είναι απίστευτο αυτό που ζεις εκεί πάνω. Αρχικά δεν σου φτάνει το οξυγόνο. Εγώ δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ. Το βράδυ δυσκολευόμουν να κοιμηθώ, είχα πονοκεφάλους και δεν μου έφτανε ο αέρας. Μετά βέβαια προσαρμόστηκα αρκετά καλά.
Έβγαζα κομμάτι που εδώ δεν τα έχω βγάλει. Όταν επέστρεψα κέρδισα τον ανώμαλο δρόμο και μιλούσα (γέλια). Οι άνθρωποι εκεί προσπαθούν να σε βοηθήσουν. Τρέχεις στον ίδιο διάδρομο με τον Rudisha και δεν σου λέει να φύγεις, αλλά τρέχει μαζί σου».
– Ποιο είναι το αγώνισμα που σου ταιριάζει περισσότερο;
«Αυτό είναι κάτι που ψάχνω ακόμα. Γι’ αυτό πήγα και στην Ισπανία στον προπονητή του Adel Mechaal να με δει και να με κατατοπίσει. Προσωπικά μου αρέσει και το στιπλ και τα 1.500μ. Δεν ξέρω όμως ποιο θα μου ταίριαζε καλύτερα».
– Στα Καμένα Βούρλα έκανες προπονήσεις σε άμμο και άσφαλτο λόγω έλλειψης γηπέδων. Μετά στην Αθήνα μπήκε στη ζωή σου το ταρτάν. Πόσο δύσκολο είναι για έναν αθλητή να προπονείται σε διαφορετικές επιφάνειες;
«Ήταν αρκετά δύσκολο. Έκανα τρία χρόνια μόνη μου στο χωριό στην παραλία και στην άσφαλτο, αλλά τα πήγαινα καλά. Στον ανώμαλο δρόμο ήμουν τριάδα συνέχεια. Δεν είχα προπονητή και η μόνη μου βοήθεια ήταν κάποιος που έτρεχε, χωρίς ωστόσο να έχει ούτε εκείνος τις απαραίτητες γνώσεις. Όταν ήρθα στην Αθήνα όμως, είχα καλές επιδόσεις.
Μπορεί να μην υπήρχε γήπεδο τότε, αλλά έβγαινα για τρέξιμο και σε μία ώρα ήμουν σπίτι. Εδώ θέλω μιάμιση ώρα να πάω στο γήπεδο και άλλο τόσο να γυρίσω».
– Έχεις σκεφτεί να τρέξεις έναν Μαραθώνιο;
«Ναι, θέλω ντα τρέξω. Όχι τώρα λόγω του τραυματισμού, αλλά ναι. Είναι στα πλάνα μου για το μέλλον».
– Υπάρχουν Έλληνες αθλητές που θαυμάζεις;
«Θαυμάζω το Χριστόφορο Μερούση που μπορεί και παλεύει τόσα χρόνια. Που είναι μόνος του στη Χίο και παλεύει και που πάντα διατηρείται σε υψηλό επίπεδο. Τη Μάγδα Γαζέα επίσης που δεν είναι από τις αθλήτριες πυροτεχνήματα που βγαίνουν κι εξαφανίζονται. Τη θαυμάζω γιατί με έχει βοηθήσει και μου έχει περάσει αρκετά πράγματα για το ευ αγωνίζεσθαι».
ΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ
– Τι σου έχει προσφέρει το τρέξιμο;
«Πειθαρχία σίγουρα. Μου έχει αλλάξει τον τρόπο ζωής. Το τρέξιμο δεν χρειάζεται μόνο σωματική προσήλωση, αλλά κι εγκεφαλική. Πρέπει να επιμείνεις, να υπομείνεις και να πιστέψεις στον εαυτό σου. Μετά από κάποια χιλιόμετρα το μυαλό είναι εκείνο που δίνει το boost που χρειάζεται ο κάθε δρομέας. Το τρέξιμο με έμαθε να μην τα παρατάω ποτέ».
– Αναφέρθηκες στην πειθαρχία νωρίτερα. Πόσο δύσκολο είναι για έναν αθλητή και δη σε μια νεαρή ηλικία να παραμείνει απόλυτα πειθαρχημένος σε ότι κάνει;
«Ο αθλητισμός απαιτεί θυσίες. Ανέκαθεν ήμουν εσωστρεφής. Με τον αθλητισμό έγινα πιο εξωστρεφής και πιο κοινωνική. Είναι δύσκολο όντως. Στο σχολείο πήγαινα με το τάπερ και το δικό μου φαγητό και με κοιτούσαν περίεργα (γέλια). Δεν με ένοιαζε όμως γιατί το μυαλό μου ήταν εκεί. Δεν μπορώ και δεν ξενυχτάω κιόλας, αλλά δεν είναι κάτι που μου λείπει. Γενικά μου αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής από πολύ μικρή».
– Πώς θα έπειθες κάποιον να αφήσει την καρέκλα του και να ξεκινήσει το τρέξιμο;
«Πρέπει από μόνος να έχει εσωτερικά κίνητρα. Πρέπει να το αποφασίσει μόνος και να πει “θα το κάνω”. Επιπροσθέτως, το τρέξιμο είναι ένα άθλημα που μπορεί να γίνει παντού και για όλη σου τη ζωή. Είναι από τα «φθηνά» αθλήματα καθώς δεν έχει ακριβό εξοπλισμό».
ΣΤΟΧΟΣ ΜΟΥ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
– Ας πάμε λίγο μπροστά το χρόνο. Σε 5 χρόνια από σήμερα τι θα ήθελες να έχεις πετύχει;
«Σίγουρα θα ήθελα να συμμετάσχω σε ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αν κι έχω πολλά χρόνια ακόμα, θα το παλέψω. Βέβαια δεν ξέρω ακόμα σε ποιο αγώνισμα. Στόχος μου είναι να βελτιωθώ αρκετά. Κάτι που θέλω ακόμα να πετύχω είναι κάποιο μετάλλιο σε Βαλκανικούς Αγώνες».
– Ποιον αθλητή θα ήθελες να γνωρίσεις από κοντά ή και να τρέξεις μαζί του;
«Έχω γνωρίσει πάρα πολλούς αθλητές. Και στην Κένυα, αλλά και στη συνάντηση που είχε γίνει στην Αγγλία με τους καλύτερους αθλητές του κόσμου που είχα πάει με τη New Balance. Έχω κάνει προπόνηση με σπουδαίους αθλητές. Έναν αθλητή που δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να τον γνωρίσω και θα ήθελα να το κάνω είναι ο Mo Farah. Θα ήθελα να γνωρίσω επίσης την Emma Coburn. Είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στο στιπλ κι έχει κερδίσει όλες τις Κενυάτισσες. Θέλω πολύ να τη γνωρίσω και να τρέξω μαζί της».
– Πόσο σημαντικό είναι για έναν αθλητή η βοήθεια και η στήριξη από εξωτερικούς συνεργάτες για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα ;
«Προσωπικά ο Stoiximan με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Είναι οικογένεια για μένα. Έχω με όλους μια πολύ καλή και φιλική σχέση. Είναι δίπλα μου σε ότι χρειαστώ. Πρόκειται για μία άψογη συνεργασία.
Επιπλέον θα ήθελα να ευχαριστήσω τη New Balance, τη Garmin, την Ethic Sport, την Active Therapy και το Vima Plus για τη στήριξη».
