Ήταν 5 Αυγούστου 1996 στο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης. Τελικός Ολυμπιακών Αγώνων στα 100μ με εμπόδια και η Βούλα Πατουλίδου είχε το δικό της ραντεβού με την ιστορία. Η αγωνία για το χρυσό κράτησε μόλις 12 δευτερόλεπτα και 64 εκατοστά. Κι όμως σ’ αυτό τον απειροελάχιστο χρόνο έγιναν τόσα…
Η Βούλα, δια χειρός Φρέντυ Γερμανού, έγραψε μερικά χρόνια αργότερα την αυτοβιογραφία της και περιγράφει τον αγώνα που έμεινε στην ιστορία…
«’Ετοιμες! Νεκρική σιγή στο στάδιο. Μπαμ!
Άφησε αχαλίνωτη όλη την τρέλα που κουβαλούσε τόσο καιρό ερμητικά κλεισμένη στη ψυχή της. Τώρα ήταν η στιγμή που έπρεπε να εξαντλήσει κάθε ικμάδα δύναμης. Πέρασε καλά τα πρώτα δύο, τρία εμπόδια. Δεν είχε μείνει πολύ πίσω. Αυτό ήταν θαυμάσιο, γιατί ήξερε πως σε λίγο τα πόδια της θα έβγαζαν φωτιές. Αν από την αρχή δεν έχανε πολύ έδαφος, τότε μετά τη μέση της κούρσας θα μπορούσε να παλέψει για το δεύτερο πια, το πολυπόθητο ασημένιο μετάλλιο. Σ’ αυτό στόχευε τώρα, μετά την αποχώρηση λόγω τραυματισμού της Ρωσίδας αθλήτριας. Κατάπινε τα εμπόδια το ένα μετά το άλλο, μειώνοντας τη διαφορά της από τις μπροστινές αθλήτριες. Στο έκτο εμπόδιο αναπτερώθηκε το ηθικό της, γιατί ένιωθε πως τις πλησίαζε απειλητικά. Στο έβδομο ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που στη διάρκεια μιας κούρσας σκεφτόταν τόσο καθαρά. Το μετάλλιο ή τίποτα, ορκίστηκε στον εαυτό της.
Από εκείνο το εμπόδιο και για όλα τα υπόλοιπα θα έπαιρνε αργότερα όρκο πως είχαν φυτρώσει στους ώμους της δύο λευκές φτερούγες και στην καρδιά της ένας ολόλαμπρος ήλιος που έφεγγε το διάβα της. Έφτανε τις αντιπάλους της λες και ήταν η μόνη που έτρεχε ενώ εκείνες είχαν σταματήσει να προσπαθούν…
Μόλις πέρασε και το δέκατο εμπόδιο, ξεχύθηκε προς τον τερματισμό. Λίγα μέτρα είχαν μείνει που τη χώριζαν από το θαύμα. Τέσσερα με πέντε μέτρα πριν τον τερματισμό και άκουσε το δεξιό της δικέφαλο να ξεκολλάει από τη ρίζα του. Δεν την ένοιαζε, ας της έφευγε κι ολόκληρο το πόδι, αρκεί να τερμάτιζε. Λίγο πριν περάσει τη νοητή γραμμή του τερματισμού, ένιωσε παρά είδε πως κάτι είχε συμβεί στ’ αριστερά της, προς τη μεριά της Ντέβερς. Οι θεατές ούρλιαζαν στις κερκίδες. Οι δημοσιογράφοι είχαν σηκωθεί από τις καρέκλες τους και είχαν ανέβει στα τραπέζια ποδοπατώντας τα γραπτά τους.
Δεν ήταν ανάμεσα στις τελευταίες. Όχι. Είχε τερματίσει σε θέση καλή. Δεν γνώριζε πόσο καλή, γι’ αυτό με σηκωμένα χέρια και πανηγυρίζοντας γύρισε να ρωτήσει τους Έλληνες δημοσιογράφους. Ότι κι αν είχε βγει, σίγουρα ήταν πολύ καλό και συνοδευόταν από πολύ καλό χρόνο, αν το συνέκρινε με το σταματημένο στα 12’’64 χρονόμετρο του σταδίου…
Επικέντρωσε την προσοχή της στη μεγάλη οθόνη του σταδίου, που εκείνη τη στιγμή έδειχνε τη κούρσα της. Με αγωνία έβλεπε όλες τις αθλήτριες να αγωνίζονται για μία από τις τρεις θέσεις του βάθρου. Όλη η δεξιά της μεριά έκαιγε από τον πόνο. Είχε φαίνεται περάσει η δράση της παυσίπονης ένεσης. Να λοιπόν τι είχε γίνει με την Ντέβερς. Είχε σκοντάψει πάνω στο δέκατο εμπόδιο κι έπεσε. Έβλεπε όμως τον εαυτό της να τρέχει ακάθεκτα προς τον τερματισμό. Λες, λες πράγματι να ήταν αλήθεια αυτό που της είχαν πει οι δημοσιογράφοι; Μα όχι, είχαν κάνει κάποιο λάθος. Δεν ήταν δεύτερη. Ήταν πρώτη. Ναι! Ναι! Ναι! Ναι! Ήταν πρώτη. Δικός της ήταν ο χρόνος των 12’’64. Είχε τρελαθεί από τη χαρά, νόμιζε πως θα πάθει εγκεφαλικό. Χοροπηδούσε σαν τρελή. Πήγαινε μπρος πίσω, δεξιά αριστερά, μην ξέροντας πως να εκφράσει τη χαρά της και τρελαίνοντας φυσικά και τους κάμεραμαν, που προσπαθούσαν να καταγράψουν κάθε λεπτό, κάθε αντίδρασή της. Είχαν ξεχάσει και το μήκος των ανδρών, είχαν ξεχάσει τα πάντα μπροστά στη μεγαλύτερη έκπληξη των Ολυμπιακών αγώνων από το ξεκίνημά της. Την είχε πετύχει αυτή η άσημη Ελληνίδα εμποδίστρια….»
Δείτε την κούρσα της Βούλας και ακούστε την δήλωσή της «για την Ελλάδα ρε γαμώτο…»
