Τον Αύγουστο του 1936 οι εφημερίδες σε όλο τον κόσμο – και στην Ελλάδα φυσικά – είχαν δύο πρώτα θέματα. Την πρώτη του μήνα μετρούσαν τις μέρες του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου, 12η μέρα, έγραφαν, αλλά και των Ολυμπιακών Αγώνων. Ημέρα 1η. Αν υπήρχε αντίστροφη μέτρηση θα έγραφαν και -3 από τη δικτατορία του Μεταξά!
Ο Αύγουστος του ’36 θα έλεγε κανείς, ότι βάλθηκε για να διαψεύσει τον Ουμπέρτο Έκο που έγραψε το περίφημο «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις»!
Οι ειδήσεις εκείνου του καιρού ήταν πολλές και σημαντικές. Όμως μια συνάντηση, αυτή του πρώτου Ολυμπιονίκη στο Μαραθώνιο δρόμο το 1896, του Σπύρου Λούη με τον Αδόλφο Χίτλερ έμελε να αποκτήσει συμβολικές διαστάσεις.
Ο Χίτλερ είχε φορέσει το προσωπείο του ειρηνοποιού. Είχε χρηματοδοτήσει αδρά τη γιορτή των Ολυμπιακών Αγώνων στο Βερολίνο για να δείξει σε όλους την ανωτερότητα της Άριας Φυλής. Εκείνη την εποχή υποδυόταν το περιστέρι. Τρία χρόνια αργότερα, τέτοια περίπου εποχή, 1η Σεπτεμβρίου, θα γινόταν το γεράκι που απειλούσε να… καταβροχθίσει όλο τον κόσμο.
Ο Σπύρος Λούης στρουμπουλός, στα 73 του, μπήκε πρώτος στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου. Ο Χίτλερ λίγο αργότερα θέλησε να τον γνωρίσει. Ο νερουλάς από το Μαρούσι στη συνάντηση εκείνη έδειξε μεγαλύτερο πολιτικό αισθητήριο από τους επαγγελματίες πολιτικούς. Προσέφερε στον Χίτλερ ένα κλαδί ελιάς και με την χωριάτικη προφορά του, είπε στον Γερμανό δικτάτορα: “Τι χαμπάρια Φύρεμ μου; Πως πάει η οικογένεια;”
Ο Χίτλερ παρέδωσε στο Λούη ένα μετάλλιο
Στη μία όψη φέρει ανάγλυφο με μαύρη αρκούδα, που συμβολίζει το Βερολίνο, ενώ αναγράφει τη χρονολογία 1936 και την επιγραφή «Η πρωτεύουσα του Ράιχ Βερολίνο για τους 11ους Ολυμπιακούς Αγώνες 1936».
Στη δεύτερη όψη απεικονίζεται η Πύλη του Βρανδεμβούργου σε χαμηλό ανάγλυφο, ο αγκυλωτός σταυρός και η επιγραφή «Η αδιάκοπη εργασία για το Λαό και το Έθνος είναι η υπερηφάνεια της πόλης μας».
Το μετάλλιο αυτό το 2012 χαρακτηρίστηκε «κινητό μνημείο» από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων.
Ας γυρίσουμε όμως στο Βερολίνο του 1936. Οι Αμερικανικές εφημερίδες έδωσαν μεγάλη σημασία στο δώρο του Σπύρου Λούη. Το «κλαδί ελιάς» απέκτησε συμβολική διάσταση. Αντίθετα στην Ελλάδα που εκείνη την εποχή ο Χίτλερ είχε πολλούς θαυμαστές κι ο Λούης σαφώς λιγότερους η συνάντηση υποβαθμίστηκε από τον τύπο της εποχής που είχε πολλά άλλα θέματα να ασχοληθεί. Οι περισσότερες ελληνικές εφημερίδες άλλωστε έμεναν εκστατικές μπροστά στην «τέλεια διοργάνωση» των Αγώνων και τη Γερμανική υπεροχή. Σ’ αυτό βοηθούσε και η Γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Από τη συνάντηση υπάρχει η κλασσική φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου.
Το κλαδί ελιάς του Σπύρου Λούη δεν πρόλαβε ν’ ανθίσει. Ποιος ξέρει. Ίσως ο ίδιος ο Χίτλερ να το πέταξε αμέσως μετά…
Πηγή: retrosport.wordpress.com
