Running-Magazine-Logo

Εμπειρίες Δρομέων : Μαραθώνιος Αφιερωμένος στην Κατερίνα που έφυγε πρόωρα από τη ζωή

Τρέξε και Βγες πρώτος στην Κατασκευή Ιστοσελίδων και στο Digital Marketing με την iArk Digital Agency!

Share on facebook
Facebook
Share on twitter
Twitter
Share on linkedin
LinkedIn

Γράψου στο Newsletter για να μη χάνεις κανένα άρθρο από το Running Magazine

Κυριακή 08 Νοεμβρίου 2015. Ώρα 09.00. Για τέταρτη φορά στη ζωή μου βρίσκομαι πίσω από τη γραμμή εκκίνησης ενός Μαραθωνίου, τρίτη φορά στην αφετηρία του Αυθεντικού!

Το ξέρω καλά πια ότι ο Μαραθώνιος είναι απρόβλεπτος αγώνας για όλους. Κανένας αθλητής, όποιος κι αν είναι, δεν γνωρίζει σίγουρα αν θα τερματίσει και σε τι χρόνο.

Μετά από 11 μήνες προπονήσεων υπό τις οδηγίες της Μαρίας Πολύζου, είμαι πάντως όσο καλύτερα προετοιμασμένος γίνεται!

Στο ίδιο μπλοκ άλλοι τέσσερις αθλητές της ομάδας μας που πια αισθάνομαι σαν δεύτερη οικογένειά μου!

Κι όμως. Έχω λίγο άγχος που μου φέρνει, ξέρετε, αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, και με αποσυντονίζει.

Θέλω να το διώξω αλλά ξέρω ότι δεν θα τα καταφέρω μέχρι να ακούσω τον πυροβολισμό του αφέντη.

Λίγα δευτερόλεπτα ακόμη.

Από τα ηχεία ακούω συρτάκι και ζορμπά. Δυο Ιάπωνες δίπλα μου απολαμβάνουν τις στιγμές! Γίνονται μέρος της ιστορίας όπως χιλιάδες άλλοι δρομείς που ετοιμάζονται να διανύσουν την απόσταση του ημεροδρόμου ο οποίος πριν 2.500 χρόνια έφερε το μήνυμα της νίκης που καθόρισε εν πολλοίς την πορεία της ανθρωπότητας με Δημοκρατία!

Αισθάνομαι έντονη συγκίνηση και περηφάνεια για τον τόπο μου! Θέλω να ξεσπάσω σε κλάματα αλλά αυτό το άγχος που σας έλεγα με εμποδίζει..

Επιτέλους ξεκινήσαμε!  Βρίσκω γρήγορα το τέμπο που έχουμε συμφωνήσει με τη Μαρία και «ταξιδεύω».

Στα 4χλμ στροφή αριστερά και αμέσως στο δεξί μου χέρι η προτομή του Γρηγόρη Λαμπράκη, αριστερά και δεξιά κόσμος με κλαδιά ελιάς στα χέρια δίνει κουράγιο στους μαραθωνοδρόμους που περιμετρικά περνούν μπροστά από το τύμβο των Αθηναίων μαραθωνομάχων.

Η συγκίνηση με κάνει να τρέχω πιο γρήγορα. Κόβω ταχύτητα. Είμαι πια στο 7ο χλμ και προσπερνώ μια τυφλή δρομέα με τον οδηγό της. Ανατριχιάζω!

Μπαίνοντας στη Νέα Μάκρη κοιτάζω σχολαστικά τον κόσμο. Ξέρω ότι θα είναι εκεί.

Ναι! Η Λίλλυ μου με τη μικρή μου Νάσια, τα ανίψια μου με τον παππού και τη γιαγιά είναι εκεί!

Με χειροκροτούν κι εγώ κρατώ το βλέμμα της μικρής μου πριγκίπισσας!

Αρχίζουν οι ανηφόρες αλλά κρατάω σταθερά το τέμπο που θέλω. Το σχέδιο μου για χρόνο λίγο παραπάνω από 4 ώρες δείχνει να βγαίνει.

Ακόμα και τη μεγάλη ανηφόρα στο 25ο χλμ την «καταπίνω»!

Πρώτη φορά ζορίζομαι στην τελευταία ανηφόρα, στο 31ο χλμ.

Αλλά δεν σταματώ.

Το τέμπο μου σταθερό για άλλα 3 χλμ. Μετά αρχίζω να κουράζομαι αλλά δεν σταματώ.

Την κατάλληλη στιγμή βλέπω δύο συναδέλφους μου να ουρλιάζουν δίνοντας μου δύναμη. Στέκονται κάτω από τον ήλιο, δίπλα σε αγνώστους, για να με δουν να περνώ για ελάχιστα δευτερόλεπτα από μπροστά τους!

Δεν μπορούν να φανταστούν πόσο είχα ανάγκη τη στήριξή τους εκείνη τη στιγμή!

Και μετά, πάλι μόνος στο δρόμο. Με σύμμαχο τις σκέψεις μου για να κάνω τα πόδια μου να μη σταματήσουν παρότι ήδη όλο και χάνω ταχύτητα…

Το σχέδιο αρχίζει να μη βγαίνει ακριβώς αλλά τι σημασία έχει…

Αυτό που κυρίως με νοιάζει είναι να μπω στο Καλλιμάρμαρο στη μνήμη της Κατερίνας Γκίκα..

Νοιώθω έντονη πίεση στους μηρούς. Σφίγγω τα δόντια. 4 χλμ έμειναν.. Πρέπει να βρω τη δύναμη που το σώμα μου δείχνει να χάνει.

Η εικόνα της Λίλλυς και το βλέμμα της Νάσιας τριγυρίζουν στις σκέψεις μου!

Για την Κατερίνα!

«Δεν είμαι σώμα, είμαι ψυχή!», ακούω τη Μαρία!

Για την Κατερίνα!

«Τα κατάφερε τρέχοντας για έναν ολόκληρο λαό», τα λόγια του Τζον Κέλι στον Στέλιο Κυριακίδη!

Για την Κατερίνα!

40ο χλμ… Βρίσκω το τραγούδι που πρέπει, το βάζω τέρμα, και επιταχύνω!

Αστραπή!

Για την Κατερίνα!

Είμαι πια στην Ηρώδου Αττικού και ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά μπαίνω στο Καλλιμάρμαρο.

Ο πατέρας μου και η Λίλλυ με περιμένουν!

Φέρνω το μήνυμα στον προορισμό του. Από το Μαραθώνα στο Καλλιμάρμαρο!

Για την Κατερίνα αυτή τη φορά!

Με θολό βλέμμα αλλά γεμάτος ανακούφιση.. Ησύχασα.

Το ρολόι γράφει 04.22.02. Ατομικό ρεκόρ μαραθωνίου και αυθεντικής διαδρομής.

Με το μετάλλιο στο στήθος και ένα κλαδί ελιάς στο κεφάλι από τη γη του Μαραθώνα!

Στρατηγέ Μιλτιάδη θα συνεχίσω..

Με «όπλα» την στήριξη της οικογένειάς μου, την καθοδήγηση της προπονήτριάς μου που με εμπνέει και τη λαχτάρα να περάσω ξανά και ξανά τη γραμμή μετά από 42.195 μέτρα.

Τη γραμμή που σου αλλάζει τη ζωή!

 

ΥΓ: Η Κατερίνα Γκίκα ήταν δημοσιογράφος του Star Channel που έφυγε πρόωρα από τη ζωή τον Ιανουάριο του 2015.

Νίκος Αρμένης

Μαραθωνοδρόμος-Δημοσιογράφος

Αφήστε μας τα σχόλια σας

Διαβάστε επίσης

Η πρόταση του μήνα

Τρέξε πρώτος με την iArk Digital Agency : Premium Κατασκευή Ιστοσελίδων & Digital Marketing

Διάβασε επίσης

X