“Κάποιες φορές, μαθαίνεις από έναν αγώνα που πήγε στραβά”
Είναι καλό να τρως τα μούτρα σου μια στο τόσο και να μαθαίνεις από τα λάθη σου. Σε κρατάει προσγειωμένο. Διάβασε παρακάτω τι έπαθα πριν λίγες εβδομάδες.
Πάνω σε μια παρόρμηση, αποφάσισα να λάβω μέρος σε ένα αγώνα. Όχι οποιονδήποτε αγώνα όμως, αλλά μια μεγάλη διαδρομή. Δεν είχα προετοιμαστεί γι αυτόν τον αγώνα αλλά ένιωθα σαν να μου παρουσιάστηκε μια πρόκληση. Ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου πως κατέχω το κατώτερο επίπεδο φυσικής κατάστασης που χρειάζεται κάποιος για να μπορέσει να αγωνιστεί σε μια τέτοια δοκιμασία. Ξέρεις όμως τότε πως αρχίζουν τα προβλήματα, όταν σκέφτεσαι σαν ένας ανίκητος 25χρονος.
Ο Αγώνας Santa Barbara Endurance Run έχει 2 αποστάσεις: Μια απόσταση 100 km και μια απόσταση 100 miles (161 km). Έλαβα μέρος στο 100 miles. Και αυτό που το έκανε χειρότερο ήταν πως αυτός ο αγώνας ήταν από τους πιο σκληρούς, πολύ μεγάλη πρόκληση.
Ο αγώνας ξεκίνησε καλά, τουλάχιστον για τα 3 πρώτα χιλιόμετρα. Τότε ήταν που η ομάδα που προπορεύονταν έχασε μια στροφή και έτρεξε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το να γυρνάς πίσω σου ρίχνει το ηθικό αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που τελικά έτρεξε περισσότερα χιλιόμετρα, από λάθος δρόμο, σε ένα αγώνα.
Το δεύτερο λάθος ήρθε μέσα στην νύχτα και ήταν περισσότερο μια παρατεταμένη υπόθεση. Όταν τελικά επέστρεψα στην διασταύρωση όπου πήρα τον λάθος δρόμο, άλλος ένας δρομέας έτρεχε προς το μέρος μου. Καταλήξαμε να τρέχουμε μαζί τα επόμενα 65 χιλιόμετρα. Σε αυτή την περίπτωση η λάθος στροφή μου βγήκε σε καλό.
Ωστόσο τα πράγματα έγινα προοδευτικά πολύ άσχημα όσο περνούσε ο χρόνος, όπως θα το περίμενε κανείς. Τελικά εξαντλήθηκα σιγά σιγά και δεν ήμουν πλέον δρομέας αλλά ένας απλός jogger που προσπαθούσε να ολοκληρώσει ακόμα ένα χιλιόμετρο.
Φτάνοντας το σημείο των κομβικό σημείο των 145 χιλιομέτρων, έχοντας ολοκληρώσει δηλαδή τα 9/10 του αγώνα, υποβάθμισα τον ρυθμό μου και από χαλαρό τρέξιμο πέρασα στο περπάτημα. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πως ενώ μια μετάβαση από τον καναπέ σε ένα αγώνα 5 km είναι μια λογική πρόοδος, η μετάβαση από τον καναπέ σε ένα αγώνα 160 km δεν στέκει λογικά. Αλήθεια, τι σκεφτόμουνα; Προφανώς δεν σκεφτόμουν τίποτα.
Τελικά έφτασα στην γραμμή του τερματισμού. Δεν ήταν εύκολο αλλά τα κατάφερα. Ο διευθυντής του αγώνα και το προσωπικό περίμεναν, όπως άλλωστε και για όλους τους δρομείς που τερμάτισαν. Μου έδωσαν το μετάλλιο και μια υπέροχη αγκράφα ζώνης ενώ αυτό που χρειαζόμουν αληθινά ήταν μια πιατέλα να ακουμπήσω πάνω τους γλουτούς μου.
Ο Αγώνας αντοχής της Santa Barbara είχε διαλύσει περίτρανα το εγώ μου και ότι συναρμολογήθηκε μετά από αυτό ήταν σαφώς μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Ίσως είμαι ένας πιο σοφός δρομέας τώρα και δεν θα ξαναπέσω σε παρόμοιο λάθος ξανά. Ή μήπως όχι;
Συγγραφέας: Dean Karnazes
Επιμέλεια και κατασκευή: Runningmagazine
