Η φωτογραφία, η ατάκα, οι στιγμές, όλα τους αλησμόνητα. Και η σημερινή μας Αθλητική Αναδρομή θα τα… ξαναθυμίσει!!!
Η γεννημένη το 1965 στο Τριπόταμο Φλωρίνης Παρασκευή (Βούλα) Πατουλίδου έμελλε να χαρίσει στη χώρα μας το πρώτο της χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά το 1912 (!) και τον σπουδαίο Κώστα Τσικλητήρα.
Στον τελικό των 100μ. με εμπόδια γυναικών, λοιπόν, στις 6 Αυγούστου του 1992, η Πατουλίδου είχε ένα βουνό να ανέβει. Και πολλούς σπουδαίους αντιπάλους. Όπως, π.χ., την Αμερικανίδα Γκέηλ Ντίβερς, ή τη Βουλγάρα Γιορντάνκα Ντόνκοβα. Μια ακόμα μεγάλη αντίπαλος της Πατουλίδου, η Λουντμίλα Νοροζιλένκο (πρώην ΕΣΣΔ) είχε βγει νοκ-άουτ από τον τελικό, λόγω τραυματισμού.
Η πρώτη Ελληνίδα που μετείχε ποτέ σε τελικό αγωνίσματος Ολυμπιακών Αγώνων έκανε επίδοση 12.64 για να κερδίσει το μετάλλιο – συγκλονιστικό! Πιο πολύ όμως κι απ’ την επίδοση, ή το χρυσό, ήταν η προσπάθεια της Πατουλίδου, που συγκλόνισε. Ήταν εκείνο το πείσμα, το θάρρος και η πίστη στον εαυτό της που φάνηκαν στον αγώνα της – αέναα χαρακτηριστικά του λαού μας (όταν τα θυμάται…).
Ο τελικός, εκείνα τα 13 περίπου δευτερόλεπτα που άλλαξαν τον ρου του αθλητισμού μας, αποτυπωμένα στις μνήμες όλων (όσων τα θυμούνται, κάποιοι δεν τα έζησαν φυσικά!). Η εκκίνηση, η καλή αρχή, η σταθερή πορεία, η παραμονή στις πρώτες θέσεις, η ελπίδα, το άγγιγμα του μεταλλίου, το πέσιμο της Ντίβερς στο τελευταίο εμπόδιο, ο τερματισμός, η νίκη!!!
Η Ντίβερς προηγούνταν στον τελικό. Κι αν δεν έπεφτε, η Πατουλίδου ίσως να μην κέρδιζε ποτέ το χρυσό. Πολλοί υποτίμησαν την επιτυχία της εξ αιτίας αυτής ακριβώς της άτυχης στιγμής της Αμερικανίδας. Μάλλον ξεχνούν ότι τα εμπόδια είναι…ακριβώς γι’ αυτό το λόγο εκεί!!! Για να σκοντάψουν πάνω τους οι αθλητές/τριες!!!
Η ανταμοιβή της Βούλας Πατουλίδου, πλουσιοπάροχη. Και σε είδος (έγινε υποπλοίαρχος στο Ναυτικό, κέρδισε χρήματα, κλπ) και σε μη υλικά πράγματα (δόξα, τιμή, αναγνώριση).
