Τα τύμπανα των “Λαγών” κάτω από τη γέφυρα της Κατεχάκη στο 38ο, ήταν ίσως ο πιο γλυκός ήχος του αγώνα, και είμαι βέβαιος πως άρχισα να τον ακούω από το 20ο χιλιόμετρο.
Δεν έχουν περάσει περισσότερα από 2 χρόνια από τότε που άρχισα να τρέχω συστηματικά και να στέκομαι στην εκκίνηση διαφόρων αγώνων δρόμου. Θυμάμαι πολύ καλά τα έντονα συναισθήματα στον πρώτο μου τερματισμό μαραθωνίου, μετά από 5 ολόκληρες ώρες από Πέλλα, Θεσσαλονίκη. Τον πρώτο μου κλασσικό μαραθώνιο στην Αθήνα και την είσοδο στο Καλλιμάρμαρο. Τα τελευταία οδυνηρά χιλιόμετρα στον ορεινό μαραθώνιο στο Ζαγόρι, φέτος το καλοκαίρι. Κάθε αγώνας νέες εμπειρίες, νέες συγκινήσεις.
Την προηγούμενη εβδομάδα, στάθηκα για 2η συνεχόμενη φορά στην εκκίνηση του Μαραθωνίου, στο τόπο που του έδωσε το όνομα του. Μετά από έναν πολύ δύσκολο μήνα συνεχών μετακινήσεων και ταξιδιών (από Ευρώπη ως Κίνα), αρκετά κουρασμένος, προβληματισμένος με διάφορα επαγγελματικά, εντελώς εκτός κλίματος μέχρι την προηγούμενη ημέρα, ανυσηχούσα ότι δεν θα κατάφερνα ούτε τον φιλόδοξο στόχο μου για χρόνο κάτω από 4 ώρες, ούτε θα απολάμβανα τον αγώνα. Είχα ένα διάχυτο άγχος και έπλαθα στο μυαλό μου σενάρια ότι δεν θα προλάβω να φτάσω Αθήνα για τον αγώνα, θα είμαι πολύ κουρασμένος, θα καταρρεύσω στο 30. Όσο σκεφτόμουν τη διαδρομή από πέρυσι τόσο απογοητευόμουν.
Ομως καμιά φορά δεν είναι ίδια. Φέτος δεν ήμουν μόνος. Η Ελεάνα θα έκανε και αυτή την προσπάθεια της να τερματίσει τον αγώνα όσο το δυνατό καλύτερα. Έστω κι αν δεν τρέχαμε μαζί, θα στεκόμασταν μαζί στην εκκίνηση και θα την περίμενα στον τερματισμό.
Στα βουνά ο κόσμος είναι λίγος. Οι θεατές ελάχιστοι. Οι δρομείς απλώνονται και ξεμακραίνουν μεταξύ τους μετά από τα πρώτα χιλιόμετρα. Στην Αθήνα όμως όλη η διαδρομή είναι μια γιορτή. Ένα συνεχόμενο πάρτυ που ξεκινάει από το Μαραθώνα και τελειώνει στο Καλλιμάρμαρο. Ο κόσμος είναι εκεί για ώρες κάτω από τον ήλιο ή τη βροχή, να σε εμψυχώσει. Νέοι, γέροι, παιδιά, εγγόνια, έφηβοι έχουν βγεί από το πρωί στους δρόμους με πανώ που γράψανε από τις προηγούμενες μέρες, με σημαίες (όλων των εθνών), με κλαδιά ελιάς, με διάθεση που δεν τελειώνει.
Ακούραστα περιμένουν τους δικούς τους για να τους δώσουν εκείνη την μοναδική αίσθηση που μόνο αυτοί που την έχουν νιώσει την ξέρουν. Όμως απλόχερα και με ανιδειοτέλεια που δε συναντάς εύκολα σήμερα, εμψυχώνουν όλους μας. Φωνάζουν, χειροκροτούν, σηκώνουν τα χέρια ψηλά και εσύ τρέχεις λίγο πιο γρήγορα, τα πόδια νιώθουν λίγο πιο ξεκούραστα, οι ανάσες βγαίνουν πιο εύκολα.
Αυτός είναι ο Μαραθώνιος της Αθήνας, μια διαδρομή όπου ανα 2,5 χιλιόμετρα σε περιμένουν φίλοι. Εθελοντές που έδωσαν πολλές ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους για να χαρούμε εμείς τη μέρα εκείνη. Ακόμα και αν δεν πάρεις τίποτα από το σταθμό τροφοδοσίας, θα πάρεις κουράγιο.
Σε κάθε αγώνα έχεις τουλάχιστον δυο, τρεις στιγμές κορύφωσης. Εκεί, η συγκίνηση ή ο ενθουσιασμός θα χτυπήσουν κόκκινο. Στην Αθήνα έχεις δεκάδες.
Φέτος ήθελα να τρέξω πιο γρήγορα. Ήθελα να τερματίσω πριν το τετράωρο. Ήθελα να δοκιμάσω λίγο παραπάνω τα όρια μου. Τα κατάφερα χάρη στον κόσμο. Από το 18ο περίπου χιλιόμετρο ένιωθα πως ο κόσμος με έπερνε από το χέρι και με έσπρωχνε λίγο πιο μπροστά. Ο πόνος δε μετρούσε.
Τα τύμπανα των “Λαγών” κάτω από τη γέφυρα της Κατεχάκη στο 38ο, ήταν ίσως ο πιο γλυκός ήχος του αγώνα, και είμαι βέβαιος πως άρχισα να τον ακούω από το 20ο χιλιόμετρο.
Εκείνη την ώρα δεν είχα κουράγιο να τους φωνάξω πόσο τους ευχαριστώ, οπότε το λέω τώρα. Ευχαριστώ παιδιά. Σας ευχαριστούμε όλοι. Και του χρόνου θα είμαστε πάλι εκεί. Όλοι.
ΥΓ:
1/ Ο παιδικός φίλος και συναθλητής Δημήτρης, έδωσε εξαιρετικό ρυθμό στα πρώτα 20-25 χιλιόμετρα, πριν με παροτρύνει να φύγω για να με ακολουθήσει και εκείνος με μόλις 2 λεπτά διαφορά στον τερματισμό.
2/ Φυσικά δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω, χωρίς το πρόγραμμα της εξαιρετικής προπονήτριας μου Κικής και την παρότρυνση της. Ευχαριστώ Κική.
Πάμε για τον Χειμωνιάτικο Ενιπέα τώρα.
