Ο 32ος Μαραθωνιος Αθηνας τελειωσε και θα ήθελα να γράψω λίγα λογια απο την φετινή μου εμπειρία…..
Έφτασα στην εκκίνηση την Κυριακη το πρωί έχοντας προετοιμαστεί και με πολυ κέφι…Ενιωθα ενα ψιλοπονακι στο αριστερό πόδι αλλα πίστευα ότι θα το ξεπεράσω ξεκινώντας και τρέχοντας τα πρώτα χιλιόμετρα….Έφτασε η μεγάλη στιγμή δωθηκε η εκκίνηση,ευχήθηκα καλο τερματισμό στην φίλη μου που θα τρέχαμε μαζι κ φύγαμε….περάσανε τα πρωτα 10 χλμ αλλα το πόδι αρχίζει κ με πονάει περισσότερο….στο 15 χλμ νιώθω κραμπες κ στην δεξιά γάμπα….
Λέω απο μεσα μου “αυτο ηταν δεν προκειται να τα καταφέρω”….
Στο 16 χλμ οι πόνοι ειναι αφορητοι κ κάθε προσπάθεια μου να τρέξω έστω κ σιγα ειναι αποτυχημένη…Η Janet μου προτείνει να εγκαταλείψω….δεν θελω τσαντιζομαι….Της λέω φύγε εσυ αφού μπορεις θα τερματίσω περπατώντας....
Ξεκινάει λοιπόν ένας απο τους δυσκολότερους αγώνες μου….Στη αρχή δεν συνειδητοποιώ ότι εχω ακόμη 26 χλμ πηγαίνω μηχανικά με μονη σκεψη το καλλιμαρμαρο…Στο 31χλμ νιώθω εξαντλημένη απογοητευμένη μονη μου σε έναν δρόμο γεμάτο κοσμο….
Πονάω τρομερά σκέφτομαι να εγκαταλείψω,όμως δεν μπορω δεν θελω πρεπει να φτάσω στο τέλος….
Εχω μαζι μου το τηλεφωνο παίρνω τον άντρα μου του λέω να μην ανησυχεί αν αργήσω….
Πρεπει κατι να κανω να βγουν κ τα αλλα 11 χλμ που απέμειναν….Γράφω στο fb ακριβώς τι νιώθω και πως ειμαι….Αρχίζουν οι φιλοι μου και στέλνουν μηνυματα συμπαράστασης…
Η κόρη μου γράφει “ΓΕΡΑ ΜΑΜΑ”….με πιάνουν τα κλάματα…..
Παίρνω πολλή δυναμη και κουραγιο απο ολους αυτους που μπήκαν στον κόπο να γράψουν κατι κ να μοιραστούν μαζι μου αυτη τη δύσκολη στιγμή….Στο 41 χλμ βγάζω φωτογραφία την πινακίδα…ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ…..
Μπαίνοντας στο καλλιμαρμαρο κλαίω λιγο πριν τερματίσω….Δεν πιστεύω ότι ειμαι μεσα…
Προσπαθώ να δω μεσα στον κοσμο τον άντρα μου κ την μικρή μου κόρη…Τους ακούω να με φωνάζουν…Περνω την κόρη μου αγκαλιά και προχωράμε μαζι προς τα κορίτσια που μας δίνουν τα μετάλλια….Τους λέω να το φορέσουν στην κόρη μου….Η μικρή τρέχει να με σκεπάσει με ισσοθερμικη κουβέρτα…Με κρατάει απο το χέρι με όλη της τη δυναμη,νιώθω σαν να μου λέει….Χαίρομαι Μαμα που ήρθες επιτέλους….Ξερω την αγωνία της κάθε φορα που με περιμένει στον τερματισμό….
Αν φτάσετε ως εδω κ δεν βαρεθηκατε θα ήθελα να ευχαριστήσω ολους τους φίλους που βοήθησαν να τερματίσω αυτόν το δύσκολο αγώνα…
Στείλε μας τη δική σου ιστορία στο info@runningmagazine.gr ή στο Facebook του Running Magazine
