Σηκώνομαι και πάω στο ντουζ, δυστυχώς πρέπει να συνέλθω…
Λίγα λεπτά πριν τις δύο το μεσημέρι με το κρύο νερό του ντουζ να πέφτει πάνω μου, επανήλθα..
Όχι δεν είχα πάθει κάτι, είχα τερματίσει επιτυχώς τον τέταρτο μαραθώνιο μου και μόλις έπεφτα στο κρεβάτι του ξενοδοχείου κοιτάζοντας το ταβάνι.
Ας τα βάλουμε όμως σε μία τάξη. Ξεκίνησα να τρέχω με τη νεοσύστατη wind running team τον Απρίλιο του 2011 στα 5 (ολόκληρα) χιλιόμετρα στα πλαίσια του Μαραθωνίου Μέγας Αλέξανδρος. Ο γνωστός ενός γνωστού μου είπε για αυτό, ένας φίλος ενός φίλου με παρακίνησε, μία απορία για το αν μπορώ να τα καταφέρω μου δημιουργήθηκε και τελικά ο κουμπάρος μου, πάτησε το “off” στην τηλεόραση μπροστά μου και το “on” στη δρομική ζωή μου. Τα πέντε χιλιόμετρα μου άρεσαν, δεν είχα να πολεμήσω ούτε με τον υπέρβαρο εαυτό μου, ούτε με τα χρόνια, οπότε τερμάτισα εύκολα και σχετικά γρήγορα το πρώτο πεντάρι.
Μετά ήρθαν τα δέκα, σύντομα, σχεδόν αμέσως. Το δεύτερο μετάλλιο μπήκε στην άτυπη τροπαιοθήκη μου, αγόρασα τα σωστά παπούτσια και το δρομικό σορτς μου. Σιγά σιγά ανακάλυπτα ιστοσελίδες, περιοδικά, ανθρώπους.
Έξι μήνες μετά βγήκα στο δρόμο για το πρώτο επίσημο εικοσάρι. Η απόδοση μου δεν ήταν η καλύτερη, αξιοπρεπής θα έλεγα αλλά στον τερματισμό έπιασα από τα χέρια τα τεσσάρων και τριών ετών παιδιά μου και μπήκαμε στην πλατεία της Έδεσσας μαζί. Λίγα μέτρα μετά, κάθισα στο πεζοδρόμιο με αφορμή τις διατάσεις και πρωτοέπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει. Αυτό ήταν, τα εικοσιένα, ο «ημί» έγινε η αγαπημένη μου απόσταση. Βελτίωσα το χρόνο μου, τερμάτιζα και μετά μπορούσα να συνεχίσω στους κανονικούς ρυθμούς τη ζωή μου. Είχε αγώνες συχνά και κοντά, μπορούσαμε να ταξιδεύουμε με την οικογένεια και σιγά σιγά οι δρομικές φιγούρες άρχισαν να μου γίνονται οικίες. Εντωμεταξύ τερμάτισα στο Καλλιμάρμαρο για το δεκάρι της τότε κλασσικής και μια ιδέα άρχισε να τρώει το μυαλό μου, ίσως τόλμησα να την πω φωναχτά χαριτολογώντας στη γυναίκα μου και αντί του γέλιου της εισέπραξα ενθάρρυνση.
Τον επόμενο χρόνο έτρεξα μαραθώνιο στο Μέγα Αλέξανδρο, το Νοέμβριο τον δεύτερο μου στην κλασσική και τον Απρίλιο της επομένης ξανά μαραθώνιο στο Μέγα Αλέξανδρο με χρόνο 03:47. Έμεινα να αναρωτιέμαι τι θέλω να κάνω δρομικά. Παπούτσια, ρολόι και κολάν είχαν προστεθεί στον εξοπλισμό μου, διαλειμματικές και long run στο πρόγραμμα μου, γνωστοί και άγνωστοι φίλοι στις ηλεκτρονικές επαφές μου.
Νοέμβρης 2014.
Ξαναδήλωσα στην κλασική (αυθεντικός πλέον). Δεν υπήρχαν πρώτες εικόνες, δεν υπήρχαν άγνωστοι δρόμοι, εντυπωσιακά πλάνα, απορίες. Το ασφυκτικά γεμάτο κλειστό που πήραμε τον εξοπλισμό το είχα ξαναζήσει, το ποτάμι που τα χαράματα κατευθυνόταν στα πούλμαν της Λ. Αμαλίας για να μεταβεί στο Μαραθώνα το γνώριζα, οι χαμογελαστές φάτσες από τόσες χώρες στην αναμονή της εκκίνησης είχαν αποτυπωθεί από την προηγούμενη συμμετοχή στο μυαλό μου. Δεν αναζητούσα το νέο, δεν αναζητούσα έναν καλύτερο χρόνο, δεν αναρωτιόμουν για τη διαδρομή, απλά περίμενα να το τρέξω…
…μπάμ και ξεκινήσαμε, τέταρτο γκρουπ αντί του περσινού έβδομου και τρέχουμε..
1ο χλμ, πολύς κόσμος, χαλαρός ρυθμός, αποφεύγω τα ζιγκ ζαγκ, κοιτάω το ρολόι, πάω πιο αργά από ότι θέλω..
2ο χλμ ελαφρά κατηφορική κλίση, κοιτάω το ρολόι, πάω πιο αργά από ότι θέλω, θα το διορθώσω παρακάτω..
3ο χλμ 12 λεπτά συν, ξεδιαλύνει λίγο ο πολύς ο κόσμος, επιτάχυνση για να κατέβω στα 5+ από τα 6+ που έκανα τα προηγούμενα, κοιτάω το ρολόι..
4ο χλμ επιταχύνω αρκετά, περνάω πολύ κόσμο παρά τα ζιγκ ζαγκ που αναγκάζομαι να κάνω, στο τέλος του και πριν τον τύμβο θα έχω πλησιάσει τον ζητούμενο μέσο όρο, κοιτάω το ρολόι..
5ο χλμ ο τύμβος, τα πρώτα νερά, όχι δε θέλω, θα πάρω την ευκαιρία να τρέξω λίγο πιο γρήγορα όσο είναι εύκολος ο δρόμος (στις λεπτομέρειες θα κριθεί ο τελικός μου χρόνος) βάζω στη ζώνη ένα κλαδάκι ελιάς που μου δίνουν, κοιτάω το ρολόι..
6ο χλμ βγήκαμε από τον τύμβο, καρφωμένος στο ρολόι, μειώνω το χρόνο μου, νομίζω βρήκα το σημερινό μου στόχο, θα μειώσω λίγο το συνολικό χρόνο της διαδρομής μου..
7ο χλμ με ενοχλούν οι γάμπες μου, ίσως και το γόνατο, δεύτερος σταθμός τροφοδοσίας, να πάρω λίγο νερό, δε θέλω, κοιτάω το ρολόι..
8ο χλμ.. μάλλον ξεκίνησα στραβά, αισθάνομαι τα πόδια μου πιασμένα και μαζί πιάνεται και η καρδιά μου, πρώτες αρνητικές σκέψεις, δεν είμαι προπονημένος σωστά, ξεκίνησα λάθος, κοιτάζω πάλι το ρολόι μου, καλά τα δείχνει, μα σταμάτα να το κοιτάς το άτιμο..
9ο χλμ και ελαφρά ανηφορική κλίση, δε θα με πάρει από κάτω, κοιτάζω το ρολόι, καλύτερη άμυνα η επίθεση, στη χειρότερη θα εγκαταλείψω αλλά θα έχω προσπαθήσει, κοιτάζω το ρολόι, καλπάζω στην ανηφόρα, κοιτάζω το ρολόι..
10ο χλμ, Νέα Μάκρη νομίζω, κοιτάζω το ρολόι 52:05, κόσμος και κοιτάζω το ρολόι 52:12, σταμάτα να το κοιτάς 52:20, μουσικές και νερά, ας πάρω λίγο να πιώ, κοιτάζω το ρολόι 52:30, τρέχω με άλλον αέρα 52:35, κοιτάζω το ρολόι 52:47..
Σταμάτα πια! Γυρίζω το ρολόι προς τα κάτω, δε θα το ξανακοιτάξω, πάλι με πιάνω να κρυφοκοιτάζω, 53:11…
11ο χλμ, υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω μου, πιτσιρίκια στην άκρη του δρόμου φωνάζουν και απλώνουν τα χέρια, αφήνω το μέσο της οδού και πάω και «κολλάω πέντε», κοιτάζομαι νοητά, τρέχω σε ένα ακόμα μαραθώνιο, σε ιερά από δρομικής άποψης μέρη, μπορώ και ευτυχώς υπάρχουν και άλλοι που τα καταφέρνουν, παρέες ή μοναχικοί δρομείς, για κοίτα τους όλοι χαμογελάμε, ο δυνατός ήλιος δε μας ενοχλεί, χαλαρώνω…
Ανοίγω τα μάτια της ψυχής, στο δρόμο συναντώ επισκέπτες από άλλες χώρες που ονειρεύτηκαν και υλοποιούν το όνειρο να τρέξουν την αυθεντική διαδρομή. Στο πλάι ο κόσμος πυκνός μας επευφημεί, χειροκροτεί, φωνάζει, το γιορτάζει. Πιτσιρίκια με τα μετάλλια στο στήθος από τη συμμετοχή στο δικό τους αγώνα, μαμάδες με παιδιά που ψάχνουν το δρομέα μπαμπά τους, δευτερόλεπτα συνάντησης των ματιών αναβολικό για τα υπόλοιπα χιλιόμετρα. Γιαγιάδες και κάποιοι με σημαίες, σοκολατάκια που σου δίνουν άγνωστοι με απλωμένα χέρια, εθελοντές, εκατοντάδες εθελοντές που στέκονται με τις ώρες χωρίς να βιώνουν κάποια αγωνιστική δόξα με σκοπό να σου προσφέρουν ένα νερό, ένα σφουγγάρι, ένα τζέλ. Άνθρωποι που ήρθαν ταξίδι ολόκληρο από άλλες χώρες συνοδοί φίλων δρομέων κουνάνε σημαιάκια σηκώνουν χαρτόνια με μηνύματα ενθάρρυνσης πότε προσωπικά, κρυφά νοήματα που δένουν το ζευγάρι τους και πότε για όλους.
Κοιτάζω μέσα μου, Έλληνας στα τριάντα εννέα μου, σε μια χώρα που την τελευταία πενταετία με δυσκολία τα βγάζει πέρα, ονειρεύομαι την οικογένεια μου, τη γυναίκα μου στον τερματισμό, τα παιδιά μου στη Θεσσαλονίκη, τους γονείς που τους γεμίζει μια δόση περηφάνιας. Προβλήματα, δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα υπάρχουν αγώνες, λύσεις, τόλμη που δεν εκφράστηκε, υπάρχουν όνειρα που δεν υλοποιήθηκαν, το μπορούμε και αυτό, είμαστε δυνατοί και δε το βάζουμε κάτω, δε μοιρολατρούμε ,προσπαθούμε και πετυχαίνουμε, όχι εγώ, όλοι μας, όχι στο τρέξιμο, στη ζωή.. Βιώνω τη νιρβάνα μου, χαμογελάω περήφανα, αγκαλιάζω την οικογένεια μου, φτάνω στο Θεό, είμαι υπεραισιόδοξος, ευτυχισμένος και ο δρόμος παραείναι οικείος!
Αγία Παρασκευή (!) κάποιοι που στο πλάι της διαδρομής δεν ενθαρρύνουν τους δρομείς μα φωνάζουν τα (δίκαια ή άδικα )αιτήματα τους κάνουν να με προσγειώσουν, δεν τα καταφέρνουν. Κοιτάζω την πόλη, πόσο υπέροχη είναι, τα κτίρια, οι δρόμοι, οι άνθρωποι.. Περνάω πλάι από το δρομέα, ποτέ δεν τον είχα κοιτάξει έτσι και ας τον έχω «προσπεράσει» δεκάδες φορές, λίγα μέτρα μετά η γυναίκα μου με περιμένει, της χαμογελάω, της στέλνω ένα φιλί από μακριά και μπαίνω στην Ηρώδου του Αττικού, αισθάνομαι θεός, όχι σύγχρονος ,από αυτούς του δωδεκάθεου, κοιτάζω το Καλλιμάρμαρο, στα τελευταία μέτρα κάνω πως πετάω, σηκώνω τα χέρια ψηλά και οι φωνές είναι και για μένα, τερματίζω, μηχανικά σταματάω το ρολόι μου.
Βγαίνω έξω με τον ίδιο ρυθμό, χαμογελάω και ευχαριστώ από καρδιάς την κοπέλα που μου δίνει το μετάλλιο, αρπάζω ένα χυμό, μια μπανάνα, ένα νερό και ψάχνω έξω στο πλήθος τη γυναίκα μου. Την αγκαλιάζω και της δίνω το κλαδί ελιάς που τόσα χιλιόμετρα κουβαλούσα για αυτήν, βουρκώνω, δακρύζω, κλαίω…
Μετά από λίγο φεύγουμε, συνεχίζουμε την πορεία για το ξενοδοχείο, μπαίνουμε στο δωμάτιο, ξαπλώνω ανάσκελα στο κρεβάτι, γυρίζω το ρολόι στη σωστή πλευρά, βλέπω το χρόνο μου μετά από 30 περίπου χιλιόμετρα, όχι κανένα φοβερό ρεκόρ μα σχεδόν όπως τον ήθελα. Η ποιοτικότερη διαδρομή μου, έτρεξα με την ψυχή μου, χαμογέλασα, δάκρυσα, τελείωσα πραγματικά άλλος άνθρωπος, θέλω να πιστεύω καλύτερος, είμαι σίγουρα καλύτερος.
Σηκώνομαι και πάω στο ντουζ, δυστυχώς πρέπει να συνέλθω…
Παγωμένο νερό πάνω μου, σκέφτομαι κιόλας τα μακαρόνια κάτω στο εστιατόριο και δειλά ονειρεύομαι το Νοέμβρη του 2015, κανείς και τίποτα δε θα μου κόψει αυτό το χαμόγελο.
Σε ευχαριστώ κλασική!
Υ.Γ. Η γυναίκα μου έτρεξε τα 10χλμ..
