Στείλε μας την εμπειρία σου στο info@runningmagazine.gr – το μυαλό ενός δρομέα και η δύναμη του αποτυπώνεται στο διαδίκτυο
Τις Κυριακές τις σιχαινόμουν από παιδί όπως λέει και ένα τραγούδι. Ήταν ίσως η πιο βαρετή μέρα στην εβδομάδα. ‘Η καλύτερα μελαγχολική. Αυτή η Κυριακή (09.11.2014) όμως θα μου μείνει αξέχαστη.
Ήταν η πιο όμορφη Κυριακή μου γιατί το ποτέ έγινε πάντα!
Για πολλά χρόνια έβλεπα ανθρώπους να τρέχουν. Αν και είμαι νευρικό, ευκίνητο, δραστήριο άτομο, μπορώ να περπατήσω χιλιόμετρα, όταν έβλεπα κάποιους να τρέχουν έλεγα “μα καλά όλη μέρα τρέχουμε σαν τρελοί και μετά θα πάμε πάλι για τρέξιμο;”. Μου έλεγαν πολλές φορές φίλοι οτι τρέχουν ή με καλούσαν για τρέξιμο και έλεγα ότι αυτό είναι ένα σπορ που δε θα κάνω ποτέ!
Πριν ένα χρόνο η καθιστική ζωή του γραφείου και τα πολλά αεροπορικά ταξίδια με έκαναν να αισθάνομαι την ανάγκη να ‘ξεμπλοκάρω’ όλους αυτούς τους μυς. Και το πιο απλό και οικονομικό ήταν φυσικά το τρέξιμο. Μια μέρα είχα ‘έμπνευση’ και έκανα τα πρώτα βήματα γύρω από το πάρκο της γειτονιάς μου. Στα 500 μέτρα τα έπαιξα….Κυριολεκτικά! Είπα ‘αυτό δεν είναι για μένα’. Έφτασα μετα βίας τα 800 μέτρα και γύρισα σπιτάκι μου. Το ξαναπροσπάθησα κανα δυο φορές αλλά μετά λίγο το ένα, λίγο το άλλο το θέμα ξεχάστηκε. Σαν μισοτελειωμένο γράμμα που μπαίνει στο συρτάρι… Πέρασε ένας ‘σκληρός’ χρόνος… Και ξαφνικά πάλι φθινόπωρο, Σεπτέμβρης και σκέφτηκα οτι είχα αφήσει ένα μισοτελειωμένο γράμμα… Λένε οτι το γράψιμο είναι ψυχοθεραπεία. Το ίδιο ακριβώς είναι και το τρέξιμο… Δεν είχα καν προλάβει να ‘ξεμαυρίσω’ από τα καλοκαιρινά μπάνια και άρχισα τα τρεξίματα!
Στο πρώτο ξεμύτισμα άντεξα 2χμ. Την επόμενη μέρα πόνοι στους μυς, στις γάμπες, στους μηρούς, στους προσαγωγούς, στα μπράτσα… “Περίεργο πράγμα το τρέξιμο” είπα… Συνέχισα τις προπονήσεις και μια μέρα είχα τη φαεινή ιδέα να προτείνω στην φίλη μου να τρέξουμε στο Μαραθώνιο της Αθήνας, έτσι για πλάκα! Της πρότεινα τα 5χλμ, μου είπε πως είναι λίγα. Της είπα οτι δε θα βγάλουμε ποτέ τα δέκα και αφού επέμεινε λιγάκι -δεν ήταν δύσκολο και να με πείσει βέβαια καθώς μ’αρέσουν οι προκλήσεις- κάναμε εγγραφή για τα 10χλμ. Και ένα ωραίο βραδάκι που προπονούμασταν συνειδητοποιήσαμε πως τα 10χλμ μπορεί και να μη τα βγάλουμε… Μας φαινόταν ακατόρθωτο.
Η αλήθεια είναι πως ο αθλητισμός και ειδικά ο πρωταθλητισμός με ξένιζαν λίγο γιατί τα θεωρούσα έναν τρόπο πρωτόγονο για να εκπαιδεύσει κανείς τον εαυτό του. Και εκεί που έλεγα πως το τρέξιμο είναι κουτό βρέθηκα να τρέχω στο Μαραθώνιο!
Μια μέρα μέσα στα λαχανιάσματα και τους πόνους στη σπλήνα είχα απογοητευτεί με τις προπονήσεις και φοβήθηκα οτι δε θα καταφέρω να βγάλω τα 10χλμ μέσα στο χρόνο. Ήμουν πανέτοιμη να τα παρατήσω! Μια άλλη μέρα όμως έγινε το θαύμα. Έτσι με πολλή ‘έμπνευση’ αλλά και πείσμα κατάφερα το πρώτο μου δεκάρι! Εκεί είπα στον εαυτό μου ένα μεγάλο ‘ΝΑΙ’. Εκεί συνειδητοποίησα οτι ο στόχος δεν είναι άπιαστος. Και πόση αυτοπεποίθηση σου δίνει αυτό το ‘ΝΑΙ’…και πόσο σημαντικό είναι να λες στον εαυτό σου ‘ΝΑΙ’!
Γύρισα σπίτι γεμάτη χαρά αλλά ακόμη μεγαλύτερη πήρα όταν την επόμενη μέρα δεν πονούσα πουθενά… Συνήθως οι δρομείς έχουν όλο και κάποια προβλήματα με τραβήγματα, πόνους στα γόνατα, στη μέση… Και αν σκεφτείς οτι στις αρχές μετά τα δύο χιλιόμετρα δεν μπορούσα να πάω ούτε στο περίπτερο, αυτή τη φορά μετά τα 10 είμουν μια χαρά! Και τότε ξαναλές ένα μεγάλο ‘ΝΑΙ’. ‘ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙΣ’. ‘ΝΑΙ’!Εδώ έχει γίνει μεγάλη πρόοδος!Εδώ κάτι έχει αλλάξει… Ολοκληρώσαμε τελικά δύο μήνες προπόνηση και όχι με συνέπεια θα έλεγα…
Νομίζω η Κυριακή του Μαραθωνίου ήταν η μοναδική Κυριακή που περίμενα να ξημερώσει…
Κοιμήθηκα σχετικά καλά και 6.00 το πρωί εγερτήριο! Στις 8.00 έπρεπε να είμαστε στην Αμαλίας στο 4ο μπλοκ εκκίνησης.
Ο Μαραθώνιος της Αθήνας είναι μια γιορτή!Μουσικές, μπάντες, αθλητές να χαμογελούν, όλοι με θετική ενέργεια και χαρά!Είναι μια ευτυχία!
Ξεκινήσαμε, ξεχάσαμε τα βάσανα και αισίως τερματίσαμε! Ο κόσμος μας χειροκροτούσε προσπαθώντας να μας εμψυχώσει από τα μπαλκόνια τους ή και βγαίνοντας στο δρόμο. Και εκεί που οι παλμοί της καρδιάς ανέβαιναν, η ζέστη μας είχε κουράσει (συνήθιζα να κάνω τις προπονήσεις τα βράδια), σαν να πάγωσε η εικόνα μπροστά μου, σαν να βλέπεις ένα βίντεο σε αργή κίνηση και αυτόματα σκέφτηκα πόσο αληθινοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που την Κυριακή τους βγήκαν από τα σπίτια τους για να χειροκροτήσουν έναν έναν τους δρομείς. Ήταν εκεί και χειροκροτούσαν τρεις-τέσσερις ώρες και παραπάνω έναν έναν όλους τους δρομείς φωνάζοντας ‘Μπράβο!’, ‘Μπράβο!’. Πολύ σημαντικό αυτό το ‘Μπράβο!’. Μπράβο και σε αυτούς που μοιράζονταν τη χαρά του αγώνα μας…
Τερμάτισα. Μπαίνοντας στο Καλλιμάρμαρο η αίσθηση είναι απερίγραπτη… Τα πόδια των δρομέων γίνονται τα φτερά της ψυχής τους… Εκείνη τη στιγμή όλα περνάνε….Και δε μου πάει η μελαγχολία….Πάντα την Κυριακή λοιπόν!
