Ο Αυστραλιανός δρομέας μεσαίων αποστάσεων και χρυσός ολυμπιονίκης το 1960, Herb Elliott, είχε καθιερώσει στις προπονήσεις του το τρέξιμο στο βουνό.
Το να επιταχύνεις όμως,στις ανηφόρες και στις κατηφόρες δεν σε οδηγεί στη νίκη, όπως σημειώνουν οι επιστήμονες, οι οποίοι μελέτησαν ένα γκρουπ δρομέων του βουνού. Τα αποτελέσματα της έρευνας είναι αξιοσημείωτα:
Ανεβαίνοντας
Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να τρέξεις σε μια επίπεδη διαδρομή είναι να έχεις ένα σταθερό ρυθμό. Στο βουνό όμως θα πρέπει να κάνεις την ίδια προσπάθεια όπως όταν ανεβαίνεις τις σκάλες μια πολυκατοικίας. Σε κάθε σου βήμα να χρησιμοποιείς την ίδια σταθερότητα. Οι περισσότεροι από τους δρομείς έκαναν ακριβώς αυτό: έτρεξαν πολύ γρήγορα στις αναβάσεις, ανεβάζοντας αναπνοές και καρδιακούς παλμούς.
Προσπάθησε να βάλεις το ορεινό τρέξιμο στη ζωή σου μία με δύο φορές την εβδομάδα, τρέχοντας σε αναβάσεις που διαρκούν τουλάχιστον 10 λεπτά.
Φτάνοντας στην κορυφή
Αφού έφτασαν στην κορυφή οι δρομείς είχαν κατά μέσο όρο 78 δευτερόλεπτα μέχρι να επιταχύνουν, ώστε να φτάσουν στον κανονικό τους ρυθμό. Αυτό συνέβη καθώς πήγαιναν πολύ γρήγορα και οι λόφοι “έσπαγαν” το διασκελισμό τους.
Χρησιμοποίησε μεγαλύτερους διασκελισμούς για να ανοιχτείς και να μπορέσεις να επιταχύνεις. Τρέξε γρήγορα μέχρι την κορυφή και στη συνέχεια επιμήκυνε το διασκελισμό σου.
Κατεβαίνοντας
Ορισμένοι άνθρωποι είναι καλύτεροι στο κατέβασμα. Εάν δεν εξασκηθείς, θα “φρενάρεις” συνεχώς στις καταβάσεις σου. Η καλή φυσική κατάσταση είναι απαραίτητη, προκειμένου να χρησιμοποιείς τη βαρύτητα σαν πλεονέκτημα. Ύστερα από ένα κανονικό τρέξιμο, κάνε 4-6 100άρια σε μία κατηφορική πλαγιά. Μην ξεχνάς να παρακολουθείς και την αναπνοή σου: εάν γίνεται πιο αργή προσπαθήσε περισσότερο!
