Αντικρουόμενες είναι οι απόψεις για το αν οι δρομείς με γρήγορο βηματισμό παραμένουν περισσότερο υγιείς
Για πολλά χρόνια οι ειδικοί στο τρέξιμο εξέταζαν τον ρόλο του ρυθμού διασκελισμού στο τρέξιμο, δηλαδή του αριθμού των πατημάτων ανά λεπτό, σε σχέση με τον κίνδυνο τραυματισμών. Κάποιες παρουσιάσεις στο συνέδριο του American College of Sports Medicine τον προηγούμενο μήνα ανέδειξαν τα τελευταία ευρήματα πάνω σε αυτό το θέμα.
Πρώτα όμως θα πρέπει να εξετάσουμε την προϊστορία. Οποιαδήποτε και αν είναι η ταχύτητα σου, ο ρυθμός διασκελισμού σου είναι αντιστρόφως ανάλογος της δύναμης του διασκελισμού σου. Όσο μεγαλύτερο είναι το άνοιγμα των πατημάτων σου, τόσο λιγότερα βήματα χρειάζεσαι για να διατηρήσεις τον ρυθμό τρεξίματος σου. Γι αυτό τον λόγο ο χαμηλός ρυθμός διασκελισμού είναι συνήθως καλή ένδειξη μεγάλου διασκελισμού, δηλαδή όταν ανοίγεις πολύ τα πόδια σου καθώς τρέχεις και το πόδι σου προσγειώνεται δυνατά στο έδαφος με την φτέρνα.
Ποιος πρέπει να είναι όμως ο ρυθμός διασκελισμού σου; Υπάρχει μεγάλος ντόρος σχετικά με τον υποτιθέμενο μαγικό αριθμό των 180 πατημάτων το λεπτό. Ένα είναι σίγουρο, ο ρυθμός διασκελισμού αυξάνει με την ταχύτητα άρα δεν θα πρέπει να περιμένεις να έχεις τον ίδιο ρυθμό διασκελισμού σε διαφορετικούς ρυθμούς τρεξίματος. Επίσης δεν θα πρέπει να περιμένεις να τρέχεις με τον ίδιο ρυθμό διασκελισμού με τους διακεκριμένους δρομείς όταν αυτοί τρέχουν σε διπλάσιες ταχύτητες.
Ένα σημαντικό ερώτημα είναι αν οι διαφορετικοί ρυθμοί διασκελισμού είναι μια από τις αιτίες που κάποιοι τραυματίζονται αρκετά συχνά ενώ κάποιοι άλλοι δρομείς μοιάζουν να είναι άφθαρτοι; Αυτό το ερώτημα έρχονται να εξετάσουν 2 νέες έρευνες.
Η πρώτη έρευνα, από την ομάδα της Irene Davis στο Spaulding National Running Center, στο Cambridge, Massachusetts, σύγκρινε 2 ομάδες δρομέων: 32 υγιείς δρομείς και 93 τραυματισμένους δρομείς οι οποίοι εξετάστηκαν σε νοσοκομείο.
Η πιο απλή σύγκριση που έκαναν οι ερευνητές ήταν ο ρυθμός διασκελισμού και από τα αποτελέσματα δεν βρέθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των 2 ομάδων (οι τραυματισμένοι δρομείς είχαν ρυθμό διασκελισμού 164 βημάτων και οι υγιείς δρομείς 161).
Εξέτασαν επίσης την “αναλογία του μέσου κατακόρυφου φορτίου” (vertical average load rate – VALR) και την “αναλογία του μέσου κατακόρυφου στιγμιαίου φορτίου” (vertical instantaneous load rate – VILR), δύο μέτρα για το πόσο δυνατά χτυπάει το πόδι σου στο έδαφος την ώρα που τρέχεις. Σε αυτή την περίπτωση τα δύο αυτά μέτρα ήταν αυξημένα κατά 28% και 16% αντίστοιχα στην ομάδα των τραυματισμένων δρομέων.
Μετά εξέτασαν την συσχέτιση μεταξύ των VALR, VILR και του ρυθμού διασκελισμού και δεν βρήκαν κάποια σχέση. Με άλλα λόγια οι δρομείς με τον μεγαλύτερο ρυθμό διασκελισμού δεν φαίνεται να έχουν χαμηλότερους ρυθμούς φορτίων.
Αυτό δεν σημαίνει πως η αύξηση του ρυθμό διασκελισμού σου δεν είναι χρήσιμη. Σε άλλες έρευνες έχει αποδειχθεί πως η αλλαγή του ρυθμού διασκελισμού αλλάζει και την αναλογία του φορτίου. Αλλά συγκρούεται με την θεωρία πως ο χαμηλός ρυθμός διασκελισμού είναι ένας βασικός λόγος που κάποιοι δρομείς είναι πιο επιρρεπείς σε τραυματισμούς.
Η δεύτερη έρευνα ήταν πιο μικρή και απλή και παρήγαγε αποτελέσματα που συγκρούονται με αυτά της πρώτης έρευνας, μια υπενθύμιση πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλες τις έρευνες με προσοχή πριν καταλήξουμε σε συμπεράσματα.
Μια ομάδα από το Virginia Commonwealth University αξιολόγησε τον ρυθμό διασκελισμού 28 ερασιτεχνών δρομέων πριν και μετά την προπόνηση ημιμαραθωνίου και κατέγραψαν την κατάσταση των τραυματισμών τους. Σε αυτή την περίπτωση φάνηκε μια ξεκάθαρη σύνδεση μεταξύ του ρυθμού διασκελισμού και του κίνδυνου τραυματισμού: 8 από τους 12 δρομείς τραυματίστηκαν με ρυθμό διασκελισμού μικρότερο του 162, 5 από τους 7 τραυματίστηκαν με ρυθμό μεταξύ 163 και 168 και μόλις 2 από τους 9 τραυματίστηκαν με ρυθμό 169 ή μεγαλύτερο.
Εκτός από τους αριθμούς κάθε ομάδας, υπήρχαν και άλλες προειδοποιήσεις σε αυτό το σημείο. Ο συνολικός μέσος όρους του ρυθμού διασκελισμού των δρομέων αυξήθηκε από 165 στο 173 κατά την προπονητική περίοδο, κάτι που συμβαίνει συνήθως όταν είσαι νέος δρομέας ή χωρίς εμπειρία και ξεκινάς να προπονείσαι πιο συστηματικά. Άρα είναι δυνατόν, για παράδειγμα, οι δρομείς με τους μικρότερους αρχικούς ρυθμούς διασκελισμού να είναι και πιο άπειροι δρομείς, γι αυτό και είναι και πιο ευάλωτοι σε τραυματισμούς.
Τα αντικρουόμενα ευρήματα υποδεικνύουν πως πρόκειται για ένα θέμα που χρειάζεται περισσότερο ψάξιμο, αλλά η έρευνα από το Spaulding είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα γιατί κάνει ένα βήμα παραπάνω και μετράει τις αναλογίες των φορτίων. Στο τέλος, το συμπέρασμα δεν είναι πως ο ρυθμός διασκελισμού δεν παίζει σημαντικό ρόλο. Πρόκειται όμως για μια μόνο μεταβλητή μεταξύ άλλων, της οποίας η σημαντικότητα πιθανών να διαφέρει από δρομέα σε δρομέα.
Συγγραφέας: Alex Hutchinson
Επιμέλεια και κατασκευή: Runningmagazine
